Białoszewski Miron

Prozaik, dramatopisarz, debiutował dopiero po 1956, choć należał do twórców, dla których przeżyciem pokoleniowym była wojna. Urodził się w Warszawie, rok studiował polonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Podczas powstania warszawskiego przebywał w stolicy, ale nie chwycił za broń. Po powstaniu został wywieziony na roboty do Niemiec. Po wojnie był dziennikarzem i urzędnikiem pocztowym.Współpracował też z eksperymentalnym Teatrem na Tarczyńskiej, który wystawiał jego sztuki. Utwory Białoszewskiego są zaliczane do nurtu poezji lingwistycznej. Nie sięgał po wzniosłe tematy, ale zajmował się zwyczajnością, opisywał, językiem potocznym i okaleczonym, zdezelowane i stare sprzęty codziennego użytku, odpustowe pamiątki itp. Debiutował tomem wierszy Obroty rzeczy (1956), który przyniósł mu rozgłos. Potem napisał Rachunek zachciankowy (1959), Mylne wzruszenia (1961), Było i było (1965). W 1970 napisał Pamiętnik z powstania warszawskiego, ukazujący codzienność czasu powstania nie z perspektywy walecznego żołnierza i bohatera, ale zwykłego cywila, który próbuje przeżyć. Białoszewski pisał też utwory prozatorskie: Donosy rzeczywistości (1973), Szumy, zlepy, ciągi (1976), Zawał (1977).