wertykalny (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌvɛrtɨˈkalnɨ], AS: [vertykalny], zjawiska fonetyczne: akc. pob.
- znaczenia:
przymiotnik relacyjny
- (1.1) książk. pionowy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik wertykalny wertykalna wertykalne wertykalni wertykalne dopełniacz wertykalnego wertykalnej wertykalnego wertykalnych celownik wertykalnemu wertykalnej wertykalnemu wertykalnym biernik wertykalnego wertykalny wertykalną wertykalne wertykalnych wertykalne narzędnik wertykalnym wertykalną wertykalnym wertykalnymi miejscownik wertykalnym wertykalnej wertykalnym wertykalnych wołacz wertykalny wertykalna wertykalne wertykalni wertykalne nie stopniuje się - przykłady:
- (1.1) Lubowała się w rzutach wertykalnych, pionowych, w sylwetach smukłych i strzelistych[1].
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) układ wertykalny • oś / pozycja wertykalna
- synonimy:
- (1.1) pionowy
- antonimy:
- (1.1) horyzontalny, poziomy
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. wertykalność ż, wertykał mrz
- przysł. wertykalnie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- franc. vertical, pol. -ny < p.łac. verticalis[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- zobacz listę tłumaczeń w haśle: pionowy
- źródła:
- ↑ Artur Hutnikiewicz, Młoda Polska, 1994, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑
Hasło „wertykalny” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.