szturmak (język polski)

szturmak (1.1)

szturmak (1.2)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) hist. wojsk. rodzaj europejskiego hełmu renesansowego z bocznymi osłonami, używanego w XVI–XVII wieku przez rajtarów i piechotę^[1][2]; zob. też szturmak w Wikipedii

(1.2) hist. wojsk. ręczna broń palna z rozszerzonym zakończeniem lufy, strzelająca siekańcami, używana w Europie w XVII–XVIII wieku^[3]; zob. też garłacz w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) daw. pogard. także gw. (Kresy)^[4] służąca tępa i niezdarna, popychadło^[5]

odmiana:

przykłady:

(1.2) Rzędzianowa czeladź wpadła również do izby z szablami i szturmakami^[6].

(2.1) Miał do dyspozycji popychadło, brudne dziewczysko, szturmaka do szorowania statków i skubania kurcząt^[7].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) burgonet, burgoneta

(1.2) garłacz, gardłacz, tromblon, muszkieton

(2.1) garkotłuk, popychle, pomiotło

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) hełm

(1.2) broń

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. szturm mrz, szturmowanie n

przysł. szturmem

czas. szturmować

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Sturmhaube^[8]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) burgonet
• francuski: (1.1) bourguignotte ż
• hiszpański: (1.1) borgoñota ż
• włoski: (1.1) borgognotta ż

źródła: