szkaradnik (język polski)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) daw. brzydki i podły mężczyzna
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik szkaradnik szkaradnicy dopełniacz szkaradnika szkaradników celownik szkaradnikowi szkaradnikom biernik szkaradnika szkaradników narzędnik szkaradnikiem szkaradnikami miejscownik szkaradniku szkaradnikach wołacz szkaradniku szkaradnicy depr. M. i W. lm: (te) szkaradniki[1] - przykłady:
- (1.1) W końcu dozorca znalazł sposób na tych szkaradników sikających w bramie.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) podlec, potwór
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. zeszkaradnienie n, szkarada ż, szkaradnica ż, szkaradnienie n, szkaradność ż, Szkaradowo n, szkaradstwo n, szkaradziejstwo n, szkaradzieństwo n, szkaradztwo n
- czas. szkaradnieć ndk., zeszkaradnieć dk.
- przym. szkaradny
- przysł. szkaradnie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. szkaradny + -nik
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑
Hasło „szkaradnik” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.