subotnik (język polski)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) czyn społeczny w Rosji i krajach postradzieckich, organizowany zwykle w soboty[1]
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (2.1) rel. hist. członek jednego z odłamów prawosławia powstałego w XVI w.[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik subotnik subotniki dopełniacz subotnika subotników celownik subotnikowi subotnikom biernik subotnik subotniki narzędnik subotnikiem subotnikami miejscownik subotniku subotnikach wołacz subotniku subotniki - (2.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik subotnik subotnicy dopełniacz subotnika subotników celownik subotnikowi subotnikom biernik subotnika subotników narzędnik subotnikiem subotnikami miejscownik subotniku subotnikach wołacz subotniku subotnicy - przykłady:
- (1.1) Na Ukrainie mamy taką tradycję subotników… w soboty zbieraliśmy się i sprzątaliśmy nasze otoczenie, bo lubimy, jak jest czysto wokół nas[2].
- (2.1) Zamieszkują Jelenowkę Rosjanie należący do sekty subotników, a więc świętujących sobotę zamiast niedzieli. Obie sekty, mołokanie i subotnicy, utrzymują między sobą oziębłe stosunki i nie zawierają mieszanych małżeństw[3].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) czyn społeczny
- (2.1) wierny, wyznawca
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- ros. субботник < ros. суббота → sobota
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.