stręczyć (język polski)

wymowa:
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany

(1.1) praw. ułatwiać nierząd, namawiać do nierządu
(1.2) przest. polecać, rekomendować
odmiana:
(1.1-2) koniugacja VIb
przykłady:
(1.2) Wiedz, że ledwie siadłeś w Kijowie na kibitkę, już te łajdaki, twoi przyjaciele, zaczęli (…) stręczyć kandydata na twoje miejsce![1]
(1.2) Radca stręczył nam kupno tej kamienicy[2].
składnia:
(1.1) stręczyć + C. (komuś) + B. (kogoś)
(1.2) stręczyć + C. (komuś) + B. (kogoś, coś)
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. stręczenie n, stręczyciel mos, stręczycielka ż, stręczycielstwo n
przym. stręczycielski
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Bolesław Prus, Nic nie ginie!, Gebethner i Wolff, 1935.
  2. Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 2011, s. 1111, ISBN 978-83-01-14198-1.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.