spółgłoskowy (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) jęz. związany ze spółgłoską, dotyczący spółgłoski

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	spółgłoskowy		spółgłoskowa	spółgłoskowe	spółgłoskowi	spółgłoskowe
dopełniacz	spółgłoskowego		spółgłoskowej	spółgłoskowego	spółgłoskowych
celownik	spółgłoskowemu		spółgłoskowej	spółgłoskowemu	spółgłoskowym
biernik	spółgłoskowego	spółgłoskowy	spółgłoskową	spółgłoskowe	spółgłoskowych	spółgłoskowe
narzędnik	spółgłoskowym		spółgłoskową	spółgłoskowym	spółgłoskowymi
miejscownik	spółgłoskowym		spółgłoskowej	spółgłoskowym	spółgłoskowych
wołacz	spółgłoskowy		spółgłoskowa	spółgłoskowe	spółgłoskowi	spółgłoskowe
nie stopniuje się

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) konsonantyczny

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. spółgłoska ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. spółgłoska + -owy

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) consonantal
• bułgarski: (1.1) съгласен, консонантен
• duński: (1.1) konsonantisk
• francuski: (1.1) consonantique
• hiszpański: (1.1) consonántico
• norweski (bokmål): (1.1) konsonantisk
• norweski (nynorsk): (1.1) konsonantisk
• nowogrecki: (1.1) συμφωνικός (symfonikós)
• słowacki: (1.1) konsonantický, spoluhláskový
• szwedzki: (1.1) konsonantisk
• ukraiński: (1.1) приголосний (prigolosnij)

źródła: