siekiernik (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ɕɛ̇ˈcɛrʲɲik], AS: [śėḱerʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) przest. ktoś, kto pracuje siekierą
- (1.2) przest. ktoś, kto wyrabia siekiery
- (1.3) hist. żołnierz uzbrojony w siekierę (topór)
- (1.4) hist. ukraiński chłop, uczestnik mordów na Polakach na Wołyniu w latach czterdziestych XX w., zabijający siekierą, nożem, widłami
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (2.1) miejsce lub uchwyt, na którym wiesza się siekierę
- odmiana:
- (1.1-4)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik siekiernik siekiernicy dopełniacz siekiernika siekierników celownik siekiernikowi siekiernikom biernik siekiernika siekierników narzędnik siekiernikiem siekiernikami miejscownik siekierniku siekiernikach wołacz siekierniku siekiernicy - (2.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik siekiernik siekierniki dopełniacz siekiernika siekierników celownik siekiernikowi siekiernikom biernik siekiernik siekierniki narzędnik siekiernikiem siekiernikami miejscownik siekierniku siekiernikach wołacz siekierniku siekierniki - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) rębacz
- (1.3) topornik
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. siekiera ż, siekierezada ż, siekierka ż, siekiernica ż, Siekierki nmos, Siekierczyn m, Siekierczyna ż, Siekierno n, Siekiernik m, Siekierz m
- przym. siekierowy, siekierkowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- baskijski: (1.1) aizkolari; (1.2) aizkoragile
- hiszpański: (1.1) hachero m
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.