samokrytyka (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) przyznanie się do błędów, najczęściej publiczne[1]
- odmiana:
- przykłady:
- (1.1) Ogólna definicja samokrytyki, sformułowana przez samego Stalina, brzmiała następująco: samokrytyka - „uczciwa, jawna, bolszewicka" samokrytyka to „szczególna metoda wychowania kadr partyjnych i w ogóle klasy robotniczej w duchu rewolucyjnego rozwoju", „potężny oręż w walce o socjalizm"[2].
- (1.1) Otóż za Kołakowskim przyjmuję, że „wyróżniającą cechą kultury europejskiej w jej formie dojrzałej jest jej zdolność do kwestionowania samej siebie, zdolność do permanentnej samokrytyki”[3].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) autokrytyka, samobiczowanie
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) krytyka
- hiponimy:
- (1.1) samooskarżenie
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. samokrytycyzm m, samokrytyczność ż
- przym. samokrytyczny
- przysł. samokrytycznie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. samo- + krytyka
- uwagi:
- tłumaczenia:
- baskijski: (1.1) autokritika
- białoruski: (1.1) самакрытыка ż
- bułgarski: (1.1) самокритика ż
- chiński standardowy: (1.1) 自我批评 (zìwǒpīpíng), 检讨 (jiǎntǎo)
- hiszpański: (1.1) autocrítica ż
- litewski: (1.1) savikritika ż
- niemiecki: (1.1) Selbstkritik ż
- rosyjski: (1.1) самокритика ż
- słowacki: (1.1) sebakritika ż, autokritika ż
- ukraiński: (1.1) самокритика ż
- źródła:
- ↑
Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Grzegorz Wołowiec, Dwuznaczny urok samokrytyki, Teksty Drugie: teoria literatury, krytyka, interpretacja nr 1/2 (60/61), 43-59, 2000, str. 44.
- ↑ red. nauk. Mikołaj Domaradzki, Emanuel Kulczycki, Michał Wendland, Język. Rozumienie. Komunikacja, „Pisma Filozoficzne”, tom CXXI, Wydawnictwo Naukowe Instytutu Filozofii UAM 2011, str. 276.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.