pytel (język polski)
pytel (1.1)
- wymowa:
- IPA: [ˈpɨtɛl], AS: [pytel]
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) techn. worek z muślinu do przesiewania mąki; zob. też pytel w Wikipedii
- (1.2) przest. odsiewacz
- (1.3) reg. wzornik z haftami z materiału
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik pytel pytle dopełniacz pytla pytli/pytlów celownik pytlowi pytlom[1] biernik pytel pytle narzędnik pytlem pytlami miejscownik pytlu pytlach wołacz pytlu pytle - przykłady:
- (1.1) Najcieńszy pytel daje mąkę najcieńszą, a zarazem najbielszą, bo najmniej otrąb przepuszcza[2].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) worek
- (1.3) wzornik
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. pytlowanie n
- czas. pytlować ndk.
- przym. pytlowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- st.pol. pytel < czes. pytel[1] < swn. butil → worek
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.2) bolter
- ukraiński: (1.1) пи́тель
- wilamowski: (1.1) myjłboutuł m, məjłboutuł m, mejłboutuł m
- włoski: (1.1) frullone m
- źródła:
- 1 2
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Piekarstwo (wyd. 1900)
pytel (język czeski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny
- (1.1) wór, worek
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik pytel pytly dopełniacz pytlu pytlů celownik pytlu pytlům biernik pytel pytly wołacz pytle pytly miejscownik pytlu pytlech / pytlích narzędnik pytlem pytly - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- kupovat zajíce v pytli
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.