progenitura (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌprɔɡɛ̃ɲiˈtura], AS: [progẽńitura], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik zbiorowy, rodzaj żeński
- (1.1) przest. (dziś zwykle żart.[1][2]) potomstwo, dzieci
- odmiana:
- (1.1) blm,
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik progenitura progenitury dopełniacz progenitury progenitur celownik progeniturze progeniturom biernik progeniturę progenitury narzędnik progeniturą progeniturami miejscownik progeniturze progeniturach wołacz progenituro progenitury - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) franc. progéniture
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) progeniture, progeny
- francuski: (1.1) progéniture ż
- źródła:
- ↑
Hasło „progenitura” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Hasło „progenitura” w: Inny słownik języka polskiego PWN, red. Mirosław Bańko, t. II, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2014, ISBN 978–83–01–17799–7, s. 267.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.