plenipotencja (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌplɛ̃ɲipɔˈtɛ̃nʦ̑ʲja], AS: [plẽńipotẽncʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) praw. pełnomocnictwo (prawo do działania w czyimś imieniu)
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik plenipotencja plenipotencje dopełniacz plenipotencji plenipotencji / przest. plenipotencyj[1] celownik plenipotencji plenipotencjom biernik plenipotencję plenipotencje narzędnik plenipotencją plenipotencjami miejscownik plenipotencji plenipotencjach wołacz plenipotencjo plenipotencje - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. plenipotent mos, plenipotentka ż
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. plenipotent[2] < łac.kośc. plenipotens[3]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- zobacz listę tłumaczeń w haśle: pełnomocnictwo
- łaciński: (1.1) plenipotentia ż
- źródła:
- ↑
Hasło „plenipotencja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online. - ↑ Hasło „plenipotencja” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
- ↑ Hasło „plenipotent” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.