oburęczny (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌɔbuˈrɛ̃n͇ʧ̑nɨ], AS: [oburẽṇčny], zjawiska fonetyczne: udziąs.• nazal.• asynch. ę • akc. pob.
-
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) posługujący się z równą sprawnością obiema rękami
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik oburęczny oburęczna oburęczne oburęczni oburęczne dopełniacz oburęcznego oburęcznej oburęcznego oburęcznych celownik oburęcznemu oburęcznej oburęcznemu oburęcznym biernik oburęcznego oburęczny oburęczną oburęczne oburęcznych oburęczne narzędnik oburęcznym oburęczną oburęcznym oburęcznymi miejscownik oburęcznym oburęcznej oburęcznym oburęcznych wołacz oburęczny oburęczna oburęczne oburęczni oburęczne nie stopniuje się - przykłady:
- (1.1) Oburęczni jako nastolatki dwukrotnie częściej niż praworęczni wykazują objawy ADHD, czyli zespołu nadpobudliwości psychoruchowej. Naukowcy zjawisko to tłumaczą w ten sposób, że u osób oburęcznych dominacja półkul mózgowych jest zaburzona.[1]
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. oburęczność
- przysł. oburącz
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) por. dwunożny, dwunogi
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) ambidextrous
- duński: (1.1) ambidekster
- hiszpański: (1.1) ambidiestro, ambidextro, maniego
- niemiecki: (1.1) beidhändig
- nowogrecki: (1.1) αμφιδέξιος
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.