oburęczność (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌɔbuˈrɛ̃n͇ʧ̑nɔɕʨ̑], AS: [oburẽṇčność], zjawiska fonetyczne: udziąs.• nazal.• asynch. ę • akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) umiejętność posługiwania się z równą sprawnością obiema rękami
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza mianownik oburęczność dopełniacz oburęczności celownik oburęczności biernik oburęczność narzędnik oburęcznością miejscownik oburęczności wołacz oburęczności - przykłady:
- (1.1) Trenuję już od pół roku, by osiągnąć oburęczność, ale nadal pisanie drugą, lewą ręką sprawia mi sporo problemów.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. oburęczny
- przysł. oburącz
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) por. leworęczność, praworęczność
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) ambidextrousness, ambidexterity
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.