obskurant (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) książk. osoba o wstecznych poglądach, przeciwnik postępu i wszelkich nowinek

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	obskurant	obskuranci
dopełniacz	obskuranta	obskurantów
celownik	obskurantowi	obskurantom
biernik	obskuranta	obskurantów
narzędnik	obskurantem	obskurantami
miejscownik	obskurancie	obskurantach
wołacz	obskurancie	obskuranci

przykłady:

(1.1) W istocie, wzbudzał w nim politowanie i jakąś drażniącą niechęć ten szlachcic siedzący naprzeciw - zwykły krajowy rykała folwarczny, brat-szlachcic, obskurant tępy i ograniczony w pojęciach, ale zarozumiały jak sto diabłów!^[1]

(1.1) Kochają się, ale ich małżeństwu sprzeciwia się ojciec Teresy, obskurant i zawzięty przeciwnik reform, które zamierza przeprowadzić sejm.^[2]

składnia:

kolokacje:

(1.1) skrajny obskurant

synonimy:

(1.1) obskurantysta, wstecznik, reakcjonista; pogard. kołtun; pot. zacofaniec, pot. pejor. ciemniak

antonimy:

(1.1) postępowiec, progresista, reformator, nowinkarz

hiperonimy:

(1.1) konserwatysta

hiponimy:

(1.1) twardogłowy

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. obskurantyzm m, obskurantysta m

forma żeńska obskurantka ż

przym. obskurancki

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Obskurant

uwagi:

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) абскурант m
• niemiecki: (1.1) Obskurant m
• rosyjski: (1.1) обскурант m
• ukraiński: (1.1) обскурант m

źródła: