oblubieniec (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) książk. narzeczony lub pan młody

(1.2) daw. ulubieniec^[1]

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	oblubieniec	oblubieńcy
dopełniacz	oblubieńca	oblubieńców
celownik	oblubieńcowi	oblubieńcom
biernik	oblubieńca	oblubieńców
narzędnik	oblubieńcem	oblubieńcami
miejscownik	oblubieńcu	oblubieńcach
wołacz	oblubieńcze / rzad. oblubieńcu	oblubieńcy
depr. M. i W. lm: (te) oblubieńce[2]

przykłady:

(1.1) Jeśli jednak panna posagu nie ma, latami czekać musi na oblubieńca w domu rodzicielskim, chyba, że już tak jest piękna, że zdoła zwabić i mniej interesownego konkurenta^[3].

(1.1) Tam słońcu namiot wystawił, / i ono wychodzi jak oblubieniec ze swej komnaty, / weseli się jak olbrzym, co drogę przebiega^[4].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. oblubieńcy lm mos, oblubieńczość ż

forma żeńska oblubienica ż

przym. oblubieńczy

przysł. oblubieńczo

związki frazeologiczne:

przysłowia: gdy Święty Maciej zimę poprawia, to Oblubieniec mrozy zostawia • Oblubieniec pogodny, rok będzie urodny

etymologia:

pol. oblubiony < st.pol. oblubić → zaślubić, poślubić

uwagi:

zwykle w lp

używane także w kontekstach religijnych, np. Oblubieniec Matki Bożej, Oblubieniec Kościoła^[5]

tłumaczenia:

(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: ulubieniec

źródła: