obediencja (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌɔbɛˈdʲjɛ̃nʦ̑ʲja], AS: [obedʹi ̯ẽncʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.• i → j
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) w Kościele rzymskokatolickim przyrzeczenie posłuszeństwa i wierności składane podczas święcenia, konsekracji; spełnianie nakazów wynikających z reguły zakonnej
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik obediencja obediencje dopełniacz obediencji obediencji / przest. obediencyj[1] celownik obediencji obediencjom biernik obediencję obediencje narzędnik obediencją obediencjami miejscownik obediencji obediencjach wołacz obediencjo obediencje - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) łac. oboedientia < łac. oboedire
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑
Hasło „obediencja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.