moguncjanin (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌmɔɡũnˈʦ̑ʲjä̃ɲĩn], AS: [mogũncʹi ̯ä̃ńĩn], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• nazal.• akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) mieszkaniec Moguncji[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik moguncjanin moguncjanie dopełniacz moguncjanina moguncjan celownik moguncjaninowi moguncjanom biernik moguncjanina moguncjan narzędnik moguncjaninem moguncjanami miejscownik moguncjaninie moguncjanach wołacz moguncjaninie moguncjanie - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Moguncja ż
- forma żeńska moguncjanka ż
- przym. moguncki
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. Moguncja + -nin
- wg drugiego wydania Lindego, mieszkaniec Moguncji: mogunczyk[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- niemiecki: (1.1) Mainzer m
- źródła:
- ↑ Jan Grzenia, Słownik nazw geograficznych z odmianą i wyrazami pochodnymi, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15609-1, s. 188.
- ↑
Samuel Bogumił Linde, Słownik języka polskiego, t. III, Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, Lwów 1854–1860, s. 152.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.