marnotrawca (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌmarnɔˈtrafʦ̑a], AS: [marnotrafca], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba, która wykorzystuje rzeczy (częściowo lub wcale), nieoszczędnie nimi gospodaruje, jest rozrzutna
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik marnotrawca marnotrawcy dopełniacz marnotrawcy marnotrawców celownik marnotrawcy marnotrawcom biernik marnotrawcę marnotrawców narzędnik marnotrawcą marnotrawcami miejscownik marnotrawcy marnotrawcach wołacz marnotrawco marnotrawcy - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) daw. marnotrawnik
- antonimy:
- (1.1) skąpiec
- hiperonimy:
- hiponimy:
- (1.1) rozrzutnik, utracjusz
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. marnotrawnik m, marnotrawstwo n, marnotrawienie n, zmarnotrawienie n
- forma żeńska marnotrawczyni ż
- czas. marnotrawić ndk., zmarnotrawić dk.
- przym. marnotrawny, marnotrawczy
- przysł. marnotrawnie, marnotrawczo
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) squanderer, spendthrift, wasteful person
- białoruski: (1.1) марнатравец m
- niemiecki: (1.1) Verschwender m
- rosyjski: (1.1) расточитель m
- ukraiński: (1.1) марнотратник m, марнотратець m
- wilamowski: (1.1) desperok m
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.