kultywator (język polski)

kultywator (1.1)
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) roln. drapacz, narzędzie uprawowe do spulchniania roli bez jej odwracania oraz do niszczenia chwastów; zob. też kultywator w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) książk. ktoś, dla kogo ważny jest rozwój i istnienie jakiegoś elementu kultury[1]
odmiana:
(1.1)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Złodziej skradł kultywator konny oraz bronę o wartości 1000 złotych[2].
składnia:
(2.1) kultywator + D.
kolokacje:
(1.1) kultywator konny
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz.
forma żeńska kultywatorka ż
przym. kultywatorowy
czas. kultywatorować
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
  • angielski: (1.1) cultivator
  • esperanto: (1.1) kultivatoro
  • francuski: (1.1) cultivateur m
  • hiszpański: (1.1) cultivador m
  • interlingua: (1.1) cultivator
  • kataloński: (1.1) conreadora ż
  • niderlandzki: (1.1) cultivator m
  • niemiecki: (1.1) Ackerfräse ż, Kultivator m
  • rosyjski: (1.1) культива́тор m
  • szwedzki: (1.1) kultivator w
  • turecki: (1.1) kültivatör
  • ukraiński: (1.1) культиватор m
  • węgierski: (1.1) kultivátor
  • wilamowski: (1.1) hȫka m, höka m
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „kultywator” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  2. ST, Ukradł sprzęt rolniczy, „Nakielski Czas”, 2006-01-25, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.