kosmopolita (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌkɔsmɔpɔˈlʲita], AS: [kosmopolʹita], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) człowiek nieuznający jakiegokolwiek obywatelstwa, a jedynie światowe
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kosmopolita kosmopolici dopełniacz kosmopolity kosmopolitów celownik kosmopolicie kosmopolitom biernik kosmopolitę kosmopolitów narzędnik kosmopolitą kosmopolitami miejscownik kosmopolicie kosmopolitach wołacz kosmopolito kosmopolici - przykłady:
- (1.1) Wydawało się, że wszędzie czuł się u siebie – był prawdziwym kosmopolitą.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) obywatel świata
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kosmopolityzm m
- forma żeńska kosmopolitka
- przym. kosmopolityczny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) Cosmopolitan, cosmopolite
- białoruski: (1.1) касмапаліт m
- bułgarski: (1.1) космополит m
- czeski: (1.1) kosmopolita m
- francuski: (1.1) cosmopolite m
- hiszpański: (1.1) cosmopolita m
- interlingua: (1.1) cosmopolita
- islandzki: (1.1) heimsborgari m
- niemiecki: (1.1) Weltbürger m, Kosmopolit m
- nowogrecki: (1.1) κοσμοπολίτης m
- portugalski: (1.1) cosmopolita m
- rosyjski: (1.1) космополит m
- słowacki: (1.1) svetoobčan m, kozmopolita m
- starogrecki: (1.1) κοσμοπολίτης m
- ukraiński: (1.1) космополіт m
- włoski: (1.1) cosmopolita m
- źródła:
kosmopolita (język baskijski)
- wymowa:
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) kosmopolityczny[1]
rzeczownik
- (2.1) kosmopolita
- odmiana:
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Hasło „kosmopolita” w: Euskaltzaindia: Hiztegi Batua, 2016. (zobacz wersję .PDF)
kosmopolita (język czeski)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski żywotny
- (1.1) kosmopolita
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kosmopolita kosmopolité / kosmopoliti dopełniacz kosmopolity kosmopolitů celownik kosmopolitovi kosmopolitům biernik kosmopolitu kosmopolity wołacz kosmopolito kosmopolité miejscownik kosmopolitovi kosmopolitech narzędnik kosmopolitou kosmopolity - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) světoobčan
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kosmopolitka
- przym. kosmopolitický, kosmopolitní
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.