konszabelant (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌkɔ̃w̃ʃaˈbɛlãnt], AS: [kõũ̯šabelãnt], zjawiska fonetyczne: nazal.• samogł.+n/m+szczelin.• akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) słowo oddające brzmienie niemieckiego wyrażenia komm' aus Schwabenland (przybywam / pochodzę ze Szwabii) z oryginału dziecięcej piosenki „Muzykanci konszabelanci”[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik konszabelant konszabelanci dopełniacz konszabelanta konszabelantów celownik konszabelantowi konszabelantom biernik konszabelanta konszabelantów narzędnik konszabelantem konszabelantami miejscownik konszabelancie konszabelantach wołacz konszabelancie konszabelanci - przykłady:
- (1.1) — Jestem muzykantem, konszabelantem. — I my – muzykanci, konszabelanci[2].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) zob. sekcja „znaczenia” powyżej
- uwagi:
- (1.1) Poza wspomnianą piosenką słowo używane tylko w nielicznych nazwach własnych.
- tłumaczenia:
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.