konkubin (język polski)
- wymowa:
- IPA: [kɔ̃ŋˈkubʲĩn], AS: [kõŋkubʹĩn], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -nk-
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) zob. konkubent
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik konkubin konkubinowie / konkubini[1] dopełniacz konkubina konkubinów celownik konkubinowi konkubinom biernik konkubina konkubinów narzędnik konkubinem konkubinami miejscownik konkubinie konkubinach wołacz konkubinie konkubinowie / konkubini - przykłady:
- (1.1) Konkubin mojej córki bardzo troszczy się o jej dziecko z poprzedniego związku.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) praw. konkubent; pot. eufem. narzeczony; pot. żart. nieślubny
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) partner
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. konkubinat m, konkubent m
- forma żeńska konkubina
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. concubinus[2]
- uwagi:
- Zarówno forma "konkubin", jak i "konkubent" są językowo poprawne.[3]
- tłumaczenia:
- (1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: konkubent
- źródła:
- ↑ Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Maciej Malinowski, Obcy język polski
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.