komplementarny (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌkɔ̃mplɛ̃mɛ̃nˈtarnɨ], AS: [kõmplẽmẽntarny], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. pob.
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) wzajemnie się uzupełniający
- (1.2) biol. (o nukleotydach) parujący się wiązaniami wodorowymi z nukleotydem na sąsiedniej nici kwasu nukleinowego
- (1.3) biol. (o nici kwasu nukleinowego) zbudowany z kolejnych nukleotydów komplementarnych (1.2) do swoich odpowiedników na drugiej nici
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik komplementarny komplementarna komplementarne komplementarni komplementarne dopełniacz komplementarnego komplementarnej komplementarnego komplementarnych celownik komplementarnemu komplementarnej komplementarnemu komplementarnym biernik komplementarnego komplementarny komplementarną komplementarne komplementarnych komplementarne narzędnik komplementarnym komplementarną komplementarnym komplementarnymi miejscownik komplementarnym komplementarnej komplementarnym komplementarnych wołacz komplementarny komplementarna komplementarne komplementarni komplementarne - przykłady:
- (1.1) Książka składa się z sześciu komplementarnych - choć asymetrycznych - rozdziałów[1].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) całościowy
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. komplementarność
- przysł. komplementarnie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) franc. complémentaire[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) complementary
- jidysz: (1.1) דערגאַנציק (dergancik)
- słowacki: (1.1) komplementárny
- źródła:
- ↑ Bohdan Jałowiecki, Marek S. Szczepański, Miasto i przestrzeń w perspektywie socjologicznej, 2009, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.