kollektiv (język niemiecki)

wymowa:

​

IPA: /kɔlɛkˈtiːf/

podział przy przenoszeniu wyrazu: kol•lek•tiv

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) kolektywny, zbiorowy

odmiana:

(1.1)

(zob. deklinacja przymiotnikowa)		liczba pojedyncza			liczba mnoga
przypadek	deklinacja	m	ż	n	m ż n
Nom.	słaba mieszana mocna	der kollektive ein kollektiver kollektiver	die kollektive eine kollektive kollektive	das kollektive ein kollektives kollektives	die kollektiven kollektiven kollektive
Gen.	słaba mieszana mocna	des kollektiven eines kollektiven kollektiven	der kollektiven einer kollektiven kollektiver	des kollektiven eines kollektiven kollektiven	der kollektiven kollektiven kollektiver
Dat.	słaba mieszana mocna	dem kollektiven einem kollektiven kollektivem	der kollektiven einer kollektiven kollektiver	dem kollektiven einem kollektiven kollektivem	den kollektiven kollektiven kollektiven
Akk.	słaba mieszana mocna	den kollektiven einen kollektiven kollektiven	die kollektive eine kollektive kollektive	das kollektive ein kollektives kollektives	die kollektiven kollektiven kollektive

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Kollektiv n, Kollektivierung ż, Kollektivismus m, Kollektivum n

czas. kollektivieren

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

kollektiv (język szwedzki)

wymowa:

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) zbiorowy^[1]

rzeczownik, rodzaj nijaki

(2.1) kolektyw^[1]

odmiana:

(1.1) kollektiv, kollektivt, kollektiva

(2.1) ett kollektiv, kollektivet, kollektiv, kollektiven

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) kollektivtrafik

synonimy:

antonimy:

(1.1) individuell

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: