klangor (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈklãŋɡɔr], AS: [klãŋgor], zjawiska fonetyczne: nazal.• -nk-
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) ornit. głośny, jednostajny wielokrotnie powtarzany dźwięk wydawany przez lecące ptactwo
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik klangor klangory dopełniacz klangoru klangorów celownik klangorowi klangorom biernik klangor klangory narzędnik klangorem klangorami miejscownik klangorze klangorach wołacz klangorze klangory - przykłady:
- (1.1) Z nieba dochodziły tylko klangory żurawi ciągnących ku morzu; zresztą ciszy nie przerywał żaden głos.[1]
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) klangor dzikich gęsi / łabędzi / żurawi
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. clangor
- uwagi:
- tłumaczenia:
- białoruski: (1.1) курлыканне n
- rosyjski: (1.1) курлыканье n, курлыкание n
- źródła:
- ↑ Henryk Sienkiewicz: Ogniem i mieczem
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.