interpunkcja (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌĩntɛrˈpũŋkʦ̑ʲja], AS: [ĩnterpũŋkcʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -nk- • akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) jęz. użycie znaków przestankowych w piśmie^[1]; zob. też interpunkcja w Wikipedii

odmiana:

(1.1) blm

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	interpunkcja
dopełniacz	interpunkcji
celownik	interpunkcji
biernik	interpunkcję
narzędnik	interpunkcją
miejscownik	interpunkcji
wołacz	interpunkcjo

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) zasady interpunkcji • prawidłowa / błędna interpunkcja • poprawiać interpunkcję

synonimy:

(1.1) przestankowanie

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. interpunkcyjny

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. interpunctio

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) punctuation
• białoruski: (1.1) пунктуацыя ż
• białoruski (taraszkiewica): (1.1) пунктаваньне n
• bułgarski: (1.1) пунктуация ż
• czeski: (1.1) interpunkce ż
• duński: (1.1) tegnsætning w, interpunktion w
• esperanto: (1.1) interpunkcio
• hiszpański: (1.1) puntuación ż
• łotewski: (1.1) interpunkcija ż
• niemiecki: (1.1) Interpunktion ż, Zeichensetzung ż
• norweski (bokmål): (1.1) tegnsetning ż/m, tegnsetting ż/m, interpunksjon m
• norweski (nynorsk): (1.1) teiknsetjing ż, teiknsetting ż, interpunksjon m
• nowogrecki: (1.1) στίξη ż
• rosyjski: (1.1) пунктуация ż
• słowacki: (1.1) interpunkcia ż
• szwedzki: (1.1) interpunktion w
• ukraiński: (1.1) інтерпункція ż, пунктуація ż
• węgierski: (1.1) interpunkció, központozás

źródła: