impertynent (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌĩmpɛrˈtɨ̃nɛ̃nt], AS: [ĩmpertỹnẽnt], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba zachowująca się niegrzecznie, arogancko, obraźliwie lub bezczelnie
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik impertynent impertynenci dopełniacz impertynenta impertynentów celownik impertynentowi impertynentom biernik impertynenta impertynentów narzędnik impertynentem impertynentami miejscownik impertynencie impertynentach wołacz impertynencie impertynenci depr. M. i W. lm: (te) impertynenty - przykłady:
- (1.1) Nie powinni wpuszczać takich impertynentów.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) arogant, hucpiarz, tupeciarz, zuchwalec
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. impertynencja ż
- forma żeńska impertynentka ż
- przym. impertynencki
- przysł. impertynencko
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- franc. impertinent[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) impertinent person
- esperanto: (1.1) impertinentulo
- hiszpański: (1.1) impertinente m
- jidysz: (1.1) שייגעץ m (szejgec)
- niemiecki: (1.1) Flegel m
- włoski: (1.1) impertinente m
- źródła:
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.