ergatywny (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌɛrɡaˈtɨvnɨ], AS: [ergatyvny], zjawiska fonetyczne: akc. pob. ​

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) jęz. w odniesieniu do języka: używający specjalnego przypadku (ergatywu) do określenia sprawcy czynności w zdaniu przechodnim

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	ergatywny		ergatywna	ergatywne	ergatywni	ergatywne
dopełniacz	ergatywnego		ergatywnej	ergatywnego	ergatywnych
celownik	ergatywnemu		ergatywnej	ergatywnemu	ergatywnym
biernik	ergatywnego	ergatywny	ergatywną	ergatywne	ergatywnych	ergatywne
narzędnik	ergatywnym		ergatywną	ergatywnym	ergatywnymi
miejscownik	ergatywnym		ergatywnej	ergatywnym	ergatywnych
wołacz	ergatywny		ergatywna	ergatywne	ergatywni	ergatywne
nie stopniuje się

przykłady:

(1.1) Językami ergatywnymi są m.in. język baskijski, berberyjski, kurdyjski, tybetański, większość języków kaukaskich, niektóre języki australijskie.

składnia:

kolokacje:

(1.1) język ergatywny • ergatywna konstrukcja

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ergatyw m

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) ergative
• baskijski: (1.1) ergatibo
• francuski: (1.1) ergatif
• hiszpański: (1.1) ergativo
• rosyjski: (1.1) эргативный
• słowacki: (1.1) ergatívny
• ukraiński: (1.1) ергативний

źródła: