dobyć (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈdɔbɨʨ̑], AS: [dobyć]
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. dobywać)

(1.1) daw. wyjąć
(1.2) spowodować powstanie dźwięku

czasownik zwrotny dokonany dobyć się (ndk. dobywać się)

(2.1) wydostać się (o zapachu, dźwięku itp.)
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Komandor na taką obrazę zawrzał gniewem i dobył szpady.
(1.2) Wziął gęśl, wszedł w koło i rzutem ręki / Dobył z strun dzikie, ponure dźwięki.[1]
składnia:
kolokacje:
(1.1) dobyć miecza / szpady
synonimy:
(1.1) wyjąć, wyciągnąć, chwycić za
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dobycie n, dobywanie n
czas. dobywać ndk.
przym. dobyty
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1-2) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: dobywać
źródła:
  1. Gustaw Zieliński, Kirgiz
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.