defekacja (język polski)
- wymowa:
- , IPA: [ˌdɛfɛˈkaʦ̑ʲja], AS: [defekacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) fizj. wydalanie kału; zob. też defekacja (medycyna) w Wikipedii
- (1.2) oczyszczanie soku z buraków cukrowych; zob. też defekacja (cukrownictwo) w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik defekacja defekacje dopełniacz defekacji defekacji / przest. defekacyj[1] celownik defekacji defekacjom biernik defekację defekacje narzędnik defekacją defekacjami miejscownik defekacji defekacjach wołacz defekacjo defekacje - przykłady:
- (1.1) W procesie defekacji następuje wydalenie niestrawionych resztek pokarmu z organizmu.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) wypróżnianie; pot. wulg. sranie
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) wydalanie
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- czas. defekować ndk.
- przym. defekacyjny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. defaecatio
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) defecation
- białoruski: (1.1) дэфекацыя ż
- bułgarski: (1.1) дефекация ż; (1.2) дефекация ż
- duński: (1.1) defækation w, afføring w
- francuski: (1.1) défécation ż
- kataloński: (1.1) defecació ż
- niemiecki: (1.1) Defäkation ż
- rosyjski: (1.1) дефекация ż
- słowacki: (1.1) defekácia ż
- ukraiński: (1.1) дефекація ż; (1.2) дефекація ż
- źródła:
- ↑
Hasło „defekacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.