dżinn (język polski)

wymowa:

‹dżin›, IPA: [ʤ̑ʲĩn], AS: [ǯʹĩn], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) mit. arab. według pogańskich, przedislamskich wierzeń staroarabskich: istota o nadnaturalnej potędze, powstała z ognia (lecz mogąca przyjmować dowolną postać), mająca wpływ na losy ludzi

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dżinn	dżinny
dopełniacz	dżinna	dżinnów
celownik	dżinnowi	dżinnom
biernik	dżinna	dżinny[1][2] / dżinnów[2]
narzędnik	dżinnem	dżinnami
miejscownik	dżinnie	dżinnach
wołacz	dżinnie	dżinny
ndepr. M. i W. lm: (ci) dżinnowie[2]

przykłady:

(1.1) Obok treści zaczerpniętych z chrześcijaństwa, a szczególnie z judaizmu, w Koranie widać powiązanie z pogańskimi wierzeniami Arabów, o czym świadczy wiara w dżinny.^[3]

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) war. dżin

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dżin m

związki frazeologiczne:

etymologia:

arab. جن

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) jinn, genie
• bułgarski: (1.1) джин m
• czeski: (1.1) džin m
• estoński: (1.1) džinn
• francuski: (1.1) jinn m, djinn m
• hebrajski: (1.1) ג'יני
• hindi: (1.1) जिन्न
• hiszpański: (1.1) genio m
• niemiecki: (1.1) Dschinn m
• portugalski: (1.1) gênio m
• rosyjski: (1.1) джинн m
• turecki: (1.1) cin
• węgierski: (1.1) dzsinn

źródła: