czkać (język polski)

wymowa:
IPA: [ʧ̑kaʨ̑], AS: [čkać]
znaczenia:

czasownik niedokonany

(1.1) wydawać ustami charakterystyczny dźwięk na skutek skurczów przepony; mieć czkawkę
odmiana:
(1.1) koniugacja I
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) reg. pozn. wiukać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. czkanie n, czkawka ż
czas. czknąć dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
  • angielski: (1.1) hiccup
  • białoruski: (1.1) ікаць
  • bułgarski: (1.1) хълцам
  • chorwacki: (1.1) štucati
  • czeski: (1.1) škytat
  • esperanto: (1.1) singulti
  • estoński: (1.1) luksuma
  • fiński: (1.1) nikotella
  • francuski: (1.1) hoqueter
  • macedoński: (1.1) ика
  • niemiecki: (1.1) schlucksen
  • nowogrecki: (1.1) λυγγάζω
  • portugalski: (1.1) soluçar
  • rosyjski: (1.1) икать
  • rumuński: (1.1) sughița
  • słowacki: (1.1) štikútať
  • turecki: (1.1) hıçkırmak
  • węgierski: (1.1) csuklik
  • wilamowski: (1.1) śłuka
  • włoski: (1.1) singhiozzare
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.