buddyzm (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈbudːɨsm̥], AS: [bu•dysm̦], zjawiska fonetyczne: wygł.• gemin. ​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) rel. system filozoficzno-etyczny, którego założycielem był Siddhārtha Gautama; zob. też buddyzm w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Moda na buddyzm kwitnie w Europie.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) religia
hiponimy:
(1.1) lamaizm, zen
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. buddysta m, buddystka ż
przym. buddyjski
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) pali Buddha < budh → „budzić się”, „obudzić się”[2].
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1 2 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „-zmie” wymawia się alternatywnie jako „-zmie” albo „-źmie”.
  2. ↑ Leksykon religioznawczy, Wydawnictwo Współczesne, Warszawa 1998, s. 43.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.