bolończyk (język polski)

wymowa:
IPA: [bɔˈlɔ̃j̃n͇ʧ̑ɨk], AS: [bolõĩ ̯ṇčyk], zjawiska fonetyczne: nazal.rozs. artyk.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) mieszkaniec Bolonii
(1.2) hist. absolwent, student albo profesor uniwersytetu w Bolonii

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) rasa małych psów o łagodnym i wesołym usposobieniu, lubiących dzieci
(2.2) pies rasy bolończyk (2.1)
odmiana:
(1.1)
(2.1-2)
przykłady:
(1.1) Ignazio jest bolończykiem.
(1.1) Wkraczających żołnierzy polskich witały tłumy bolończyków[1].
(1.2) Wystąpienie uczonych bolońskich było reakcją na palenie pism Wiklifa w Oksfordzie i Pradze. Bolończycy chociaż przyznawali, że niektóre poglądy Wiklifa błędne, to jednak opowiadali się przeciwko paleniu jego pism[2].
(1.2) Wśród wybitnychbolończykówtych czasów spotykamy znakomitego polskiego prawnika XV w. – Jana Ostroroga (1436-1501)[3].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. Bolonia ż
forma żeńska (1.1) bolonka ż
przym. boloński
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Praca zbiorowa, Wojsko Polskie w drugiej wojnie światowej, s. 241, Bellona, 2005.
  2. Paweł Kras, Husyci w piętnastowiecznej Polsce, s. 73, Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1998.
  3. Aleksander Wojciech Mikołajczak, Łacina w kulturze polskiej, s. 140, Wydawnictwo Dolnośląskie, 1998.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.