bałałajka (język polski)
bałałajka (1.1)
- wymowa:
- IPA: [ˌbawaˈwajka], AS: [bau̯au̯ai ̯ka], zjawiska fonetyczne: akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) muz. rosyjski i ukraiński ludowy instrument strunowy z trójkątnym pudłem rezonansowym; zob. też bałałajka w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik bałałajka bałałajki dopełniacz bałałajki bałałajek celownik bałałajce bałałajkom biernik bałałajkę bałałajki narzędnik bałałajką bałałajkami miejscownik bałałajce bałałajkach wołacz bałałajko bałałajki - przykłady:
- (1.1) Graj bałałajko, będzie dobrze![1]
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) bałabajka
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- ros. балалайка
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Instrumenty muzyczne
- tłumaczenia:
- białoruski: (1.1) балалайка ż
- bułgarski: (1.1) балалайка ż
- czeski: (1.1) balalajka ż
- interlingua: (1.1) balalaika
- japoński: (1.1) バラライカ
- jidysz: (1.1) באַלאַלײַקע ż (balalajke)
- rosyjski: (1.1) балалайка ż
- szwedzki: (1.1) balalajka w
- węgierski: (1.1) balalajka
- włoski: (1.1) balalaika ż
- źródła:
- ↑ fragment piosenki "Tumbałałajka"
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.