autoironia (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌawtɔ^jiˈrɔ̃ɲja], AS: [au̯to^i ̯irõńi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -ni…• u → ł • epenteza i ̯ • akc. pob.• i → j  ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) ironia dotycząca samego siebie

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	autoironia	autoironie
dopełniacz	autoironii	autoironii / przest. autoironij
celownik	autoironii	autoironiom
biernik	autoironię	autoironie
narzędnik	autoironią	autoironiami
miejscownik	autoironii	autoironiach
wołacz	autoironio	autoironie

przykłady:

(1.1) Konstrukcja, wielowątkowość, powtórzenia, autoironie, są to symptomy, powiedzmy, literackie. Dosłowne doświadczenie bycia przy umieraniu bliskiego człowieka staje się początkiem opowieści o literaturze i naszej wyobraźni^[1].

składnia:

(1.1) zwykle w liczbie pojedynczej^[2]

kolokacje:

synonimy:

(1.1) rzad. samoironia

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) ironia

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. autoironizowanie n, autoironiczność ż

czas. autoironizować

przym. autoironiczny

przysł. autoironicznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. auto- + ironia

uwagi:

tłumaczenia:

• bułgarski: (1.1) самоирония ż
• duński: (1.1) selvironi w
• esperanto: (1.1) memironio
• niemiecki: (1.1) Selbstironie ż
• norweski (bokmål): (1.1) selvironi m, sjølironi m
• norweski (nynorsk): (1.1) sjølironi m
• słowacki: (1.1) autoirónia ż
• szwedzki: (1.1) självironi w
• włoski: (1.1) autoironia ż

źródła:

autoironia (język włoski)

wymowa:

IPA: /au.to.i.ro.ˈni.a/

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) autoironia

odmiana:

(1.1) lp autoironia; lm autoironie

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. autoironico

związki frazeologiczne:

etymologia:

wł. auto- + ironia

uwagi:

źródła: