Urartu (język polski)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
- (1.1) hist. geogr. starożytne państwo dawniej położone na Wyżynie Armeńskiej wokół jeziora Wan, założone około IX wieku p.n.e., podbite w VI wieku p.n.e. przez Medów; zob. też Urartu w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1) nieodm., blm,
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Urartu Urartu dopełniacz Urartu Urartu celownik Urartu Urartu biernik Urartu Urartu narzędnik Urartu Urartu miejscownik Urartu Urartu wołacz Urartu Urartu - przykłady:
- (1.1) Najlepiej widać je z murów starożytnej twierdzy Vankale — ruin Tuszpy, stolicy dawnego mocarstwa Urartu[1].
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) król Urartu • religia / sztuka Urartu
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Urartyjczyk m, urartyjski m
- przym. urartyjski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Eliza Saroma, Czy są tu Kurdowie?, „Polityka”, 2000-01-29, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.