Pokucie (język polski)
Pokucie (1.1)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki, nazwa własna
- (1.1) geogr. kraina historyczna nad górnym Prutem na Ukrainie[1]; zob. też Pokucie w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1) blm,
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Pokucie Pokucia dopełniacz Pokucia Pokuć celownik Pokuciu Pokuciom biernik Pokucie Pokucia narzędnik Pokuciem Pokuciami miejscownik Pokuciu Pokuciach wołacz Pokucie Pokucia - przykłady:
- (1.1) Moja babka przyjechała do Wrocławia z Pokucia.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) kraina
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kucki nmos, Kuty nmos, Pokucianin mos, Pokucianka ż, Kucianin m, Kucianka ż
- przym. pokucki, kucki
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- rosyjski: (1.1) Покутье n
- rumuński: (1.1) Pocuţia ż
- ukraiński: (1.1) Покуття ż
- źródła:
- ↑
Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata, oprac. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy Głównym Geodecie Kraju, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Warszawa 2013, ISBN 978-83-254-1988-2, s. 344.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.