Epikur (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna
- (1.1) imię męskie
- (1.2) hist. filoz. starożytny grecki filozof; zob. też Epikur w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Epikur Epikurowie dopełniacz Epikura Epikurów celownik Epikurowi Epikurom biernik Epikura Epikurów narzędnik Epikurem Epikurami miejscownik Epikurze Epikurach wołacz Epikurze Epikurowie depr. M. i W. lm: (te) Epikury - przykłady:
- (1.2) Mając 18 lat Epikur wstąpił do wojska.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- (1.2)
- rzecz. epikureizm mrz, epikurejczyk mos
- przym. epikurejski
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. Epicurus < gr. Ἐπίκουρος
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Imiona
- tłumaczenia:
- angielski: (1.2) Epicurus
- bułgarski: (1.2) Епикур m
- łaciński: (1.2) Epicurus m
- niemiecki: (1.2) Epikur m
- nowogrecki: (1.2) Ἐπίκουρος m
- słowacki: (1.2) Epikur m
- włoski: (1.2) Epicuro m
- źródła:
Epikur (język słowacki)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski żywotny, nazwa własna
- (1.1) hist. filoz. Epikur[1]
- odmiana:
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) Epikuros
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Epikuros m, epikureizmus m, epikurejstvo n, epikurejec m, epikurovec m
- przym. epikurejský, epikurovský, Epikurov
- przysł. epikurejsky
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- ↑
Hasło „Epikur” w: Pravidlá slovenského pravopisu, red. M. Považaj, Veda, Bratysława 2013 (wydanie IV), ISBN 978-80-224-1331-2.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.