лѧхъ (język staroruski)
- transliteracja:
- lęxŭ
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski
- (1.1) Polak
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba podwójna liczba mnoga mianownik лѧхъ лѧхꙑ лѧхове dopełniacz лѧху лѧхову лѧховъ celownik лѧхови, лѧху лѧхъма лѧхъмъ biernik лѧхъ лѧхꙑ лѧхꙑ narzędnik лѧхъмь лѧхъма лѧхъми miejscownik лѧху лѧхову лѧхъхъ wołacz лѧхъ лѧхꙑ лѧхове - przykłady:
- (1.1) и повоевоста лѧдьскую землю. и многꙑ лѧхꙑ приведоста[1]. → I walczył z polską ziemią i przyprowadził wielu Polaków (ze sobą)
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. лѧдьскъ
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- prasł. *lęxъ, z wcześniejszego prasł. *lędxъ, będące hipokorystykiem prasł. *lęděninъ → mieszkaniec pustkowia, nowizny (por. pol. brach < pol. brat, pol. Stach < pol. Stanisław), co ostatecznie utworzone od prasł. *lędo → pole nieuprawne, ugór, nowizna[2]
- pierwotnie nazwa ta dotyczyła plemienia Lędzian (por. st Lędzanie)
- źródłosłów dla rus. лѧхъ, białor. лях, ros. лях, ukr. лях, karpatorusiń. Лях, litew. lénkas, rum. leah, Leah
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Kodeks Hipacki, XV wiek.
- ↑ Hasło „Lach” w: Franciszek Sławski, Słownik etymologiczny języka polskiego, t. IV, Towarzystwo Miłośników Języka Polskiego, Kraków 1958–1965, s. 17-18.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.