αντάρτης (język nowogrecki)

wymowa:

IPA: [an.ˈdar.tis]

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) partyzant

(1.2) zbrojny buntownik, powstaniec

(1.3) bojownik nieregularnej formacji wojskowej zwalczającej istniejący system władzy lub ustrój lub walczący przeciw wojskom okupacyjnym

(1.4) hist. bojownik formacji ruchu oporu z okresu drugiej wojny światowej

(1.5) pot. przen. osoba odważna, obdarzona inicjatywą, jednocześnie niekonformistyczna i wyróżniająca się niepokornym duchem

(1.6) pot. przen. kandydat w wyborach parlamentarnych, niezależny lub jeśli partia polityczna do której należy, nominowała innego kandydata.

(1.7) pot. przen. pejor. mąciwoda, mąciciel, wichrzyciel

odmiana:

(1.1-6) M10,

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ο αντάρτης	οι αντάρτες
dopełniacz	του αντάρτη	των ανταρτών
biernik	τον αντάρτη	τους αντάρτες
wołacz	αντάρτη	αντάρτες

przykłady:

(1.1) Στην περίοδο της κατοχής o παππούς μου ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ. Πολεμούσε τους κατακτητές. → W okresie okupacji mój dziadek był partyzantem ELAS. Walczył z okupantami.^{[uwagi 1]}

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) επαναστάτης

(1.2) πολεμιστής, επαναστάτης

(1.4) μαχητής, πολεμιστής

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. αντάρτισσα ż, ανταρτικό n, ανταρτοπόλεμος m, ανταρσία ż

czas. ανταρτεύω

przym. ανταρτικός

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) koine ἀντάρτης < gr. ἀνταίρω < gr. ἀντι- + αἴρω → podnosić przeciw

uwagi:

1. ↑ albo zbrojnym konspiratorem – jeśli należał do miejskiego oddziału ELAS

źródła:

(Wielki) Słownik Języka Nowogreckiego, s.198, wyd. G. Babiniotis, Ateny 2008, ISBN 978–960–89751–6-3