wymawianie

• wymałwianie

From wymawiać +‎ -anie. First attested in the fifteenth century.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /vɨmaːvjaɲɛː/
• IPA^(key): (15^th CE) /vɨmɒvjaɲe/

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /vɨmaːvaɲɛː/
• IPA^(key): (15^th CE) /vɨmɒvaɲe/

wymawianie n

1. excuse
   • 1956 [Fifteenth century], Jerzy Woronczak, editor, Teksty polskie w rękopisie nr 43 Biblioteki Kapitulnej we Wrocławiu z połowy XV wieku‎, Silesia, page 57r:

     Doctorum flos, eximius Ieronimus, humanas excusaciones, wymalwane, confundans ait

     [Doctorum flos, eximius Ieronimus, humanas excusaciones, wymałwianie, confundans ait]

   • 1874-1891 [Fifteenth century], Rozprawy i Sprawozdania z Posiedzeń Wydziału Filologicznego Akademii Umiejętności, volume XXV, page 175:

     Sexto dyabolus facit homines muttos ficcione, vymawyanym, multi enim sunt, qui in confessione excusant sua peccata et paliant ea tayą

     [Sexto dyabolus facit homines muttos ficcione, wymawianim, multi enim sunt, qui in confessione excusant sua peccata et paliant ea tają]

• Polish: wymawianie

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “wymawianie”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish wymawianie. By surface analysis, wymawiać +‎ -anie.

• IPA^(key): /vɨ.maˈvja.ɲɛ/
• (Middle Polish) IPA^(key): /vɨ.mɒˈvja.ɲe/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -aɲɛ
• Syllabification: wy‧ma‧wia‧nie

wymawianie n

1. verbal noun of wymawiać

• wymawianie in Polish dictionaries at PWN
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “wymawianie”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1919), “wymawianie”, in Słownik języka polskiego‎ (in Polish), volume 7, Warsaw, page 928