spoić

Polish

Etymology

Inherited from Old Polish spoić, from Proto-Slavic *sъpojiti. By surface analysis, s- + poić.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈspɔ.it͡ɕ/
  • (file)
  • Rhymes: -ɔit͡ɕ
  • Syllabification: spo‧ić

Verb

spoić pf (imperfective spajać)

  1. (transitive) to bond, to weld (to bind together inseparately)

Conjugation

Conjugation of spoić pf
person singular plural
masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive spoić
future tense 1st spoję spoimy
2nd spoisz spoicie
3rd spoi spoją
impersonal spoi się
past tense 1st spoiłem,
-(e)m spoił
spoiłam,
-(e)m spoiła
spoiłom,
-(e)m spoiło
spoiliśmy,
-(e)śmy spoili
spoiłyśmy,
-(e)śmy spoiły
2nd spoiłeś,
-(e)ś spoił
spoiłaś,
-(e)ś spoiła
spoiłoś,
-(e)ś spoiło
spoiliście,
-(e)ście spoili
spoiłyście,
-(e)ście spoiły
3rd spoił spoiła spoiło spoili spoiły
impersonal spojono
conditional 1st spoiłbym,
bym spoił
spoiłabym,
bym spoiła
spoiłobym,
bym spoiło
spoilibyśmy,
byśmy spoili
spoiłybyśmy,
byśmy spoiły
2nd spoiłbyś,
byś spoił
spoiłabyś,
byś spoiła
spoiłobyś,
byś spoiło
spoilibyście,
byście spoili
spoiłybyście,
byście spoiły
3rd spoiłby,
by spoił
spoiłaby,
by spoiła
spoiłoby,
by spoiło
spoiliby,
by spoili
spoiłyby,
by spoiły
impersonal spojono by
imperative 1st niech spoję spójmy
2nd spój spójcie
3rd niech spoi niech spoją
passive adjectival participle spojony spojona spojone spojeni spojone
anterior adverbial participle spoiwszy
verbal noun spojenie

See also

Further reading

  • spoić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • spoić in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.