büyü

See also: buyu, bùyǔ, bǔyù, and bǔyú

Turkish

Etymology 1

Inherited from Ottoman Turkish بوكو (büyü), from Proto-Turkic *bögü (wizard). Compare Old Turkic [script needed] (bögü).

Alternative forms

Pronunciation

  • IPA(key): [byˈjy]
  • Hyphenation: bü‧yü

Noun

büyü (definite accusative büyüyü, plural büyüler)

  1. charm, spell, magic
Declension
Inflection
Nominative büyü
Definite accusative büyüyü
Singular Plural
Nominative büyü büyüler
Definite accusative büyüyü büyüleri
Dative büyüye büyülere
Locative büyüde büyülerde
Ablative büyüden büyülerden
Genitive büyünün büyülerin
Possessive forms
Nominative
Singular Plural
1st singular büyüm büyülerim
2nd singular büyün büyülerin
3rd singular büyüsü büyüleri
1st plural büyümüz büyülerimiz
2nd plural büyünüz büyüleriniz
3rd plural büyüleri büyüleri
Definite accusative
Singular Plural
1st singular büyümü büyülerimi
2nd singular büyünü büyülerini
3rd singular büyüsünü büyülerini
1st plural büyümüzü büyülerimizi
2nd plural büyünüzü büyülerinizi
3rd plural büyülerini büyülerini
Dative
Singular Plural
1st singular büyüme büyülerime
2nd singular büyüne büyülerine
3rd singular büyüsüne büyülerine
1st plural büyümüze büyülerimize
2nd plural büyünüze büyülerinize
3rd plural büyülerine büyülerine
Locative
Singular Plural
1st singular büyümde büyülerimde
2nd singular büyünde büyülerinde
3rd singular büyüsünde büyülerinde
1st plural büyümüzde büyülerimizde
2nd plural büyünüzde büyülerinizde
3rd plural büyülerinde büyülerinde
Ablative
Singular Plural
1st singular büyümden büyülerimden
2nd singular büyünden büyülerinden
3rd singular büyüsünden büyülerinden
1st plural büyümüzden büyülerimizden
2nd plural büyünüzden büyülerinizden
3rd plural büyülerinden büyülerinden
Genitive
Singular Plural
1st singular büyümün büyülerimin
2nd singular büyünün büyülerinin
3rd singular büyüsünün büyülerinin
1st plural büyümüzün büyülerimizin
2nd plural büyünüzün büyülerinizin
3rd plural büyülerinin büyülerinin
Derived terms
See also

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Pronunciation

  • IPA(key): [byˈjy]
  • Hyphenation: bü‧yü

Verb

büyü

  1. second-person singular imperative of büyümek

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.