ὀρεκτός

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *orektós, from Proto-Indo-European *h₃reǵtós, from *h₃reǵ- (whence also ὀρέγω (orégō)). Cognate with Latin rēctus, Avestan 𐬭𐬀𐬱𐬙𐬀 (rašta), English right.

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.rek.tós/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /o.rekˈtos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /o.rekˈtos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /o.rekˈtos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /o.rekˈtos/

Adjective

ὀρεκτός • (orektós) m (feminine ὀρεκτή, neuter ὀρεκτόν); first/second declension

stretched out
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 2.543
- 64 BCE – 24 CE, Strabo, Geography 10.1.12
longed for, desired
- 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, On the Soul 3.10

Declension

First and second declension of ὀρεκτός; ὀρεκτή; ὀρεκτόν (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ὀρεκτός orektós	ὀρεκτή orektḗ	ὀρεκτόν orektón	ὀρεκτώ orektṓ	ὀρεκτᾱ́ orektā́	ὀρεκτώ orektṓ	ὀρεκτοί orektoí	ὀρεκταί orektaí	ὀρεκτᾰ́ orektá
Genitive	ὀρεκτοῦ orektoû	ὀρεκτῆς orektês	ὀρεκτοῦ orektoû	ὀρεκτοῖν orektoîn	ὀρεκταῖν orektaîn	ὀρεκτοῖν orektoîn	ὀρεκτῶν orektôn	ὀρεκτῶν orektôn	ὀρεκτῶν orektôn
Dative	ὀρεκτῷ orektôi	ὀρεκτῇ orektêi	ὀρεκτῷ orektôi	ὀρεκτοῖν orektoîn	ὀρεκταῖν orektaîn	ὀρεκτοῖν orektoîn	ὀρεκτοῖς orektoîs	ὀρεκταῖς orektaîs	ὀρεκτοῖς orektoîs
Accusative	ὀρεκτόν orektón	ὀρεκτήν orektḗn	ὀρεκτόν orektón	ὀρεκτώ orektṓ	ὀρεκτᾱ́ orektā́	ὀρεκτώ orektṓ	ὀρεκτούς orektoús	ὀρεκτᾱ́ς orektā́s	ὀρεκτᾰ́ orektá
Vocative	ὀρεκτέ orekté	ὀρεκτή orektḗ	ὀρεκτόν orektón	ὀρεκτώ orektṓ	ὀρεκτᾱ́ orektā́	ὀρεκτώ orektṓ	ὀρεκτοί orektoí	ὀρεκταί orektaí	ὀρεκτᾰ́ orektá
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ὀρεκτῶς orektôs			ὀρεκτότερος orektóteros			ὀρεκτότᾰτος orektótatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

ᾰ̓νορεκτέω (anorektéō)
ᾰ̓νόρεκτος (anórektos)
εὐόρεκτος (euórektos)
κᾰκορέκτης (kakoréktēs)
ὀρεκτέω (orektéō)
ὀρεκτῐᾰ́ω (orektiáō)
ὀρεκτῐκός (orektikós)
πᾰντορέκτης (pantoréktēs)

References

“ὀρεκτός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
ὀρεκτός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.