ὀνοματοποιία
See also: ονοματοποιία
Ancient Greek
Etymology
From ὀνομᾰτοποιός (onomatopoiós, “coiner of names”) + -ῐ́ᾱ (-íā).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /o.no.ma.to.poi̯.í.aː/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /o.no.ma.to.pyˈi.a/
- (4th CE Koine) IPA(key): /o.no.ma.to.pyˈi.a/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /o.no.ma.to.pyˈi.a/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /o.no.ma.to.piˈi.a/
Noun
ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ • (onomatopoiíā) f (genitive ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱς); first declension
- Onomatopoeia; the creation of a word, especially the creation of a word in imitation of a sound.
Inflection
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ hē onomatopoiíā |
τὼ ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ tṑ onomatopoiíā |
αἱ ὀνομᾰτοποιῐ́αι hai onomatopoiíai | ||||||||||
| Genitive | τῆς ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱς tês onomatopoiíās |
τοῖν ὀνομᾰτοποιῐ́αιν toîn onomatopoiíain |
τῶν ὀνομᾰτοποιῐῶν tôn onomatopoiiôn | ||||||||||
| Dative | τῇ ὀνομᾰτοποιῐ́ᾳ têi onomatopoiíāi |
τοῖν ὀνομᾰτοποιῐ́αιν toîn onomatopoiíain |
ταῖς ὀνομᾰτοποιῐ́αις taîs onomatopoiíais | ||||||||||
| Accusative | τὴν ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱν tḕn onomatopoiíān |
τὼ ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ tṑ onomatopoiíā |
τᾱ̀ς ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱς tā̀s onomatopoiíās | ||||||||||
| Vocative | ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ onomatopoiíā |
ὀνομᾰτοποιῐ́ᾱ onomatopoiíā |
ὀνομᾰτοποιῐ́αι onomatopoiíai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Related terms
- ὀνοματοποιέω (onomatopoiéō)
Descendants
- English: onomatopoeia
- Greek: ονοματοποιία (onomatopoiía)
- Latin: onomatopoeïa
References
- “ὀνοματοποιία”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- ὀνοματοποιία in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- Wilhelm Pape (1807–1854): Handwörterbuch der griechischen Sprache
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.