ὀνοκρόταλος
Ancient Greek
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /o.no.kró.ta.los/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /o.noˈkro.ta.los/
- (4th CE Koine) IPA(key): /o.noˈkro.ta.los/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /o.noˈkro.ta.los/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /o.noˈkro.ta.los/
Noun
ὀνοκρότᾰλος • (onokrótalos) m (genitive ὀνοκροτᾰ́λου); second declension
Inflection
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ ὀνοκρότᾰλος ho onokrótalos |
τὼ ὀνοκροτᾰ́λω tṑ onokrotálō |
οἱ ὀνοκρότᾰλοι hoi onokrótaloi | ||||||||||
| Genitive | τοῦ ὀνοκροτᾰ́λου toû onokrotálou |
τοῖν ὀνοκροτᾰ́λοιν toîn onokrotáloin |
τῶν ὀνοκροτᾰ́λων tôn onokrotálōn | ||||||||||
| Dative | τῷ ὀνοκροτᾰ́λῳ tôi onokrotálōi |
τοῖν ὀνοκροτᾰ́λοιν toîn onokrotáloin |
τοῖς ὀνοκροτᾰ́λοις toîs onokrotálois | ||||||||||
| Accusative | τὸν ὀνοκρότᾰλον tòn onokrótalon |
τὼ ὀνοκροτᾰ́λω tṑ onokrotálō |
τοὺς ὀνοκροτᾰ́λους toùs onokrotálous | ||||||||||
| Vocative | ὀνοκρότᾰλε onokrótale |
ὀνοκροτᾰ́λω onokrotálō |
ὀνοκρότᾰλοι onokrótaloi | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Descendants
- → Latin: onocrotalus
Further reading
- “ὀνοκρόταλος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- ὀνοκρόταλος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.