ἀρχαιότης

Ancient Greek

From ἀρχαῖος (arkhaîos, “ancient, old-fashioned”) +‎ -της (-tēs, abstract noun suffix).

ἀρχαιότης • (arkhaiótēs) f (genitive ἀρχαιότητος); third declension

Third declension of ἡ ἀρχαιότης; τῆς ἀρχαιότητος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ἀρχαιότης hē arkhaiótēs	τὼ ἀρχαιότητε tṑ arkhaiótēte	αἱ ἀρχαιότητες hai arkhaiótētes
Genitive	τῆς ἀρχαιότητος tês arkhaiótētos	τοῖν ἀρχαιοτήτοιν toîn arkhaiotḗtoin	τῶν ἀρχαιοτήτων tôn arkhaiotḗtōn
Dative	τῇ ἀρχαιότητῐ têi arkhaiótēti	τοῖν ἀρχαιοτήτοιν toîn arkhaiotḗtoin	ταῖς ἀρχαιότησῐ / ἀρχαιότησῐν taîs arkhaiótēsi(n)
Accusative	τὴν ἀρχαιότητᾰ tḕn arkhaiótēta	τὼ ἀρχαιότητε tṑ arkhaiótēte	τᾱ̀ς ἀρχαιότητᾰς tā̀s arkhaiótētas
Vocative	ἀρχαιότης arkhaiótēs	ἀρχαιότητε arkhaiótēte	ἀρχαιότητες arkhaiótētes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts.