ป่วย

ป่วย • (bpùai) (abstract noun การป่วย or ความป่วย)

1. to be or become sick, ill, or ailing; to undergo a certain unfavourable condition.
2. (archaic) to waste, to worsen, to ruin, to render useless or void; to be or become wasted, worse, ruined, useless, or void.
   • Circa 15th century, “โคลงยวนพ่าย”, in ราชบัณฑิตยสถาน (2001) พจนานุกรมศัพท์วรรณคดีไทย สมัยอยุธยา โคลงยวนพ่าย, Bangkok: ราชบัณฑิตยสถาน, →ISBN, page 135:

     นายเอยอยาป่วยก้ยว กลพราง พรอกเลย

     naai əəi yaa bpùai gîao · gon praang · prɔ̂ɔk ləəi

     O men, waste not [your time] prevaricating [as if] uttering a hidden fraud [unto me].

   • Circa 15th century, “โคลงยวนพ่าย”, in ราชบัณฑิตยสถาน (2001) พจนานุกรมศัพท์วรรณคดีไทย สมัยอยุธยา โคลงยวนพ่าย, Bangkok: ราชบัณฑิตยสถาน, →ISBN, page 149:

     แปรเป็นป่วยเพราะพัน มโนราช ไขปตูเอาข้าบาปบร

     bprɛɛ bpen bpùai prɔ́ pan · má-noo râat · kǎi bpà-dtuu ao kâa bàap bɔɔn

     [Their efforts] turned to be vain as Phan Mano Rat opened the gate [and] led the members of the evil opponent [host in].